رستم و سهراب(۲)
رستم در زمین انداختن سهراب پیروز شده و با خنجر پهلوی آن جوان نیکو خصال را می درد و نمی داند که هستی خود را بر دریده است.گویند روزی نادر شاه افشار و پس از کور کردن رضا قلی فرزند خود از او دلجویی کرد. رضا قلی در پاسخ به دلجویی پدر گفت:"تو ایران را کور کردی." و رستم دستان ما با بی توجه به اصل موضوع و عدم تحقیق در وضع جوان از جان گذشته و در جستجوی پدر پهلوی خویش را درید. سهراب در همان زمان نشان اصلی خود را به پدر داد:
زمانه به خون تو تشنه شود
براندام تو موی دشنه شود
کنون گر تو در آب ماهی شوی
و گر چون شب اندر سیاهی شوی
وگر چون ستاره شوی بر سپهر
ببری ز روی زمین پاک مهر
بخواهد هم از تو پدر کین من
چو بیند که خاکست بالین من
ازین نامداران گردنکشان
کسی هم برد سوی رستم نشان
که سهراب کشتست و افگنده خوار
ترا خواست کردن همی خواستار
رستم با شنیدن این سخنان رعشه بر اندامش افتاد، جهان به گرد سرش چرخید، و جهان پهلوان تاریک ترین و تلخ ترین لحظه عمر را تجربه کرد:
چو بشنید رستم سرش خیره گشت
جهان پیش چشم اندرش تیره گشت
بپرسید زان پس که آمد به هوش
بدو گفت با ناله و با خروش
که اکنون چه داری ز رستم نشان
که کم باد نامش ز گردنکشان
سهراب در پاسخ رستم می گوید که مرا بخاطر خوی بد و عجله در کینه ورزی کشتی.همه راهنماییهای مرا به هیچ نی و مادر مرا عزادار کردی.
بدو گفت ار ایدونکه رستم تویی
بکشتی مرا خیره از بدخویی
ز هر گونه‌ای بودمت رهنمای
نجنبید یک ذره مهرت ز جای
چو برخاست آواز از درم
بیامد پر از خون دو رخ مادرم
همی جانش از رفتن من بخست
یکی مهره بر بازوی من ببست
مرا گفت کاین از پدر یادگار
بدار و ببین تا کی آید به کار
سپس سهراب از رستم می خواهد که جوشن از تنش بگشاید و مهره ای را که خود رستم به مادر سهراب داده بود بر بازوی او مشاهده کند:
کنون بند بگشای از جوشنم
نگه کن تن روشنم
چو بگشاد خفتان و آن مهره دید
همه جامه بر خویشتن بردرید
همی گفت کای کشته بر دست من
دلیر و ستوده به هر انجمن
همی ریخت خون و همی کند موی
سرش پر ز خاک و پر از آب روی
و سهراب روشن روان هم چون حکیمان خردمتد به استقبال مرگ می رود و پدر را نصیحت می کند که اگر خو د را نیز بکشی من به زندگی بر نخواهم گشت:
بدو گفت سهراب کین بدتریست
به آب دو دیده نباید گریست
ازین خویشتن کشتن اکنون چه سود
چنین رفت و این بودنی کار بود
درباره این سایت